Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007

Αμερικάνικο νεκροταφείο


Ν

Ο

Ρ

Μ

Α

Ν

Δ

Ι

Α

2 σχόλια:

Γιώργος Πλατάκης είπε...

Όταν είχα πάει στο αντίστοιχο στρατιωτικό νεκροταφείο στο Μάλεμε στα Χανιά (Γερμανικό ήτανε αυτό), είχα σοκαριστεί που όλοι οι άνθρωποι που ήτανε θαμένοι εκεί ήταν 18άχρονα παιδιά...
Ένοιωσα τόση συμπόνια γι'αυτά, που κοιμόντουσαν εκεί μακριά από τους οικείους τους...
Ακόμα κι αν αυτοί κάποτε υπήρξαν κατακτητές...

imikrimarika είπε...

Μπροστά στο θάνατο είμαστε όλοι ίδιοι. Τι κι αν ήμασταν πριν εχθροί, φίλοι, γονείς,παιδιά, αδέλφια, σύζυγοι, εραστές...Μπροστά στο θάνατο δεν είμαστε παρά γυμνές ψυχές.Τέλειωσε η ταινία στην οποία παίζαμε, τέλειωσαν και οι υποχρεώσεις του ρόλου που υποδυόμασταν και επανερχόμαστε σ' αυτό που πάντα ήμασταν ο εαυτός μας :μια ψυχή . Η μόνη διαφορά είναι ότι είμαστε πλουσιότεροι από τις εμπειρίες που αποκομίσαμε και τα μαθήματα που πήραμε.
Σήμερα έμαθα για το θάνατο ενός μακρινού συγγενή. Ήταν αλκοολικός. Παίδεψε πρώτα τον εαυτό του και μετά τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Έλεγε ότι ήθελε να πεθάνει, οι δικοί του κρυφά παρακάλαγαν τον θάνατό του. Σήμερα δεν υπάρχει πλέον στη γη, οι δικοί του διχασμένοι. Πόνο για τον άνθρωπο τους, ανακούφιση για το τέλος του μαρτυρίου...

Φραγμα Γιουρδη Ουαλια