(Σε Συμπόσιο, Ενώπιον 9.000 Αξιωματούχων & Προυχόντων Κάθε Φυλής, Αιγυπτίων, Ελλήνων, Μήδων, Περσών...) Υ.Γ.: Λόγια Σοφά εν Έτη προ Χριστού...
Επ' ευκαιρία της πολύχρονης & πάντα επίκαιρης διένεξης μεταξύ της Ελλάδας & της γείτονας Χώρας των Σκοπίων, για την οριστική ονομασία της 2ης, σας γνωστοποιώ αυτά τα όμορφα λόγια. Ας υπερισχύσει η λογική & ας τελειώνει ΚΑΙ αυτό το θέμα επιτέλους ευχάριστα για όλους. Ελπίζω μόνο, μετά από οποιοδήποτε αποτέλεσμα να μη ζήσω ποτέ να δω το όνομα "Μακεδονία" γραμμένο ακολουθούμενο από τους επόμενους χαρακτήρες... "Π.Ο.Π.: Μακεδονία". Και ο νοών νοείτω...
1 σχόλιο:
Ο λεγόμενος "όρκος του Μεγάλου Αλεξάνδρου" φέρεται στο διαδίκτυο ως διασωθείς από τον (γνωστό αρχαίο Έλληνα μαθηματικό) Ερατοσθένη ή/και τον Ψευδοκαλλισθένη. Δίνω βάση στην πληροφορία ότι το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψε ο Ζαλοκώστας το 1951 "λογοτεχνική αδεία", μολονότι δεν έχω σχετική γνώση από πρώτο χέρι. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι ο Στράβων κριτικάρει (και έτσι διασώζει) πολλά στοιχεία από ένα έργο του Ερατοσθένη που αναφέρεται στην παγκόσμια γεωγραφία. Επί του προκειμένου, σχετική είναι η παράγραφος [1.4.9.] στα "Γεωγραφικά" του Στράβωνα που έχει ως εξής:
«Επί τέλει δε του υπομνήματος (ο Ερατοσθένης) ουκ επαινέσας τους δίχα διαιρούντας άπαν το των ανθρώπων πλήθος είς τε Έλληνας και βαρβάρους, και τους Αλεξάνδρω παραινούντας τοις μεν Έλλησι ως φίλοις χρήσθαι τοις δε βαρβάροις ως πολεμίοις, βέλτιον είναι φησίν αρετή και κακία διαιρείν ταύτα. Πολλούς γαρ και των Ελλήνων είναι κακούς και των βαρβάρων αστείους, καθάπερ Ινδούς και Αριανούς, έτι δε Ρωμαίους και Καρχηδονίους ούτω θαυμαστώς πολιτευομένους. Διόπερ τον Αλέξανδρον αμελήσαντα των παραινούντων, όσους οίόν τ’ήν αποδέχεσθαι των ευδοκίμων ανδρών και ευεργετείν. Ώσπερ δι’ άλλο τι των ούτω διελόντων τους μεν εν ψόγω τους δ’ εν επαίνω τιθεμένων, ή διότι τοις μεν επικρατεί το νόμιμον και το παιδείας και το λόγων οικείων, τοις δε ταναντία. Και ο Αλέξανδρος ουν ουκ αμελήσας των παραινούντων, αλλ’ αποδεξάμενος την γνώμην τα ακόλουθα, ού τα εναντία εποίει, προς την διάνοιαν σκοπών την των επεσταλκότων»
Μετάφραση:
“Στο τέλος της (γεωγραφικής) αναφοράς του (ο Ερατοσθένης) μη ασπασθείς τη γνώμη εκείνων που διαιρούν την ανθρωπότητα σε Έλληνες και βαρβάρους, και εκείνων που συμβούλευαν τον Αλέξανδρο να συμπεριφέρεται προς μεν τους Έλληνες ως εις φίλους προς δε τους βαρβάρους ως εις εχθρούς, διατυπώνει την άποψη ότι είναι καλύτερα να διακρίνουμε τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς. Διότι πολλοί από τους Έλληνες είναι κακοί ενώ πολλοί από τους βαρβάρους είναι πολιτισμένοι, όπως συμβαίνει με τους Ινδούς και τους Αριανούς και επίσης με τους Ρωμαίους και Καρχηδονίους που τόσο θαυμάσια πολιτεύονται. Για τον λόγο αυτόν βέβαια ο Αλέξανδρος, μη δίνοντας βαρύτητα σε τέτοιες προτροπές, προτιμούσε να αποδέχεται και να ευεργετεί τους ευδοκίμους άνδρες όποιοι και αν ήσαν αυτοί. Όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση, οι διαχωριζόμενοι με αυτόν τον τρόπο, ετίθεντο άλλοι μεν σε ευμένεια άλλοι δε σε δυσμένεια. Διότι σε άλλους επικρατούσε η νομιμότητα και η παιδεία και η λογική και σε άλλους τα αντίθετα. Έτσι λοιπόν ο Αλέξανδρος δεν αγνόησε τους συμβουλάτορες αλλά αποδεχθείς το σκεπτικό των συμβουλών έκανε αυτά που ήταν συνεπαγόμενα μάλλον παρά αντίθετα, στοχεύοντας στη λογική αφετηρία των μηνυμάτων που έπαιρνε”.
Είναι φανερό ότι το κεντρικό νόημα του παραπάνω κειμένου είναι ταυτόσημο με αυτό που συνάγεται από τον "όρκο του Μεγάλου Αλεξάνδρου". Ο Ζαλοκώστας που συνέθεσε (κατά πως φαίνεται) "λογοτεχνική αδεία" αυτόν τον όρκο, είχε προφανώς υπόψη του όχι μόνο το παραπάνω χωρίο του Στράβωνα/Ερατοσθένη αλλά και όλη την πολιτεία του Αλεξάνδρου απέναντι στους "βαρβάρους" λαούς που περιήλθαν στην επικράτειά του. Ως γνωστόν, πολλούς από αυτούς τους "βαρβάρους" διόρισε διοικητές επαρχιών. Προσέλαβε χιλιάδες "βαρβάρους" στρατιώτες ισότιμους με τους Έλληνες. Οργάνωσε ομαδικούς γάμους Μακεδόνων με "βάρβαρες" συζύγους. Προφανώς επέδειξε ανάλογη φιλική και ενωτική συμπεριφορά και προς τα "βάρβαρα" λαϊκά στρώματα (όπως θα λέγαμε με τη σημερινή ορολογία). Αφού λοιπόν αυτά έκανε στην πράξη ο Αλέξανδρος, προφανώς θα μπορούσε και να τα πει σε έναν λόγο του στην Ώπι (κοντά στη Βαβυλώνια) ή στην Ιόπη (Γιάφα της Παλαιστίνης) ή οπουδήποτε αλλού. Έτσι σκέφθηκε (πολύ σωστά) ο Ζαλοκώστας και συνέθεσε ο ίδιος έναν αντίστοιχο λόγο ("όρκο") που "λογοτεχνική αδεία" έβαλε στο στόμα του Αλεξάνδρου. Εάν αρνηθούμε έναν τέτοιο λόγο στον Αλέξανδρο είναι σαν να του προσάπτουμε τη... μομφή ότι έπραττε περισσότερα από όσα έλεγε! (Πόσο θα τον ζήλευαν άραγε οι σημερινοί Πολιτικοί);
Δημοσίευση σχολίου