Ομαδική έκθεση φωτογραφίας...

…στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Χανίων (Νεώριο Μoro), υποδοχή & παρουσίαση από τους δημιουργούς: Στέλλα Αγγελάκη, Γιώργο Αναστασάκη, Γιώργο Austen, Νάγια Γιακουμάκη, Χαρίκλεια Δασκαλάκη, Γιάννη Βρέττο, Χριστόφορο Δουλγέρη, Σπύρο Ζερβουδάκη, Μιχάλη Καλαϊτζάκη, Κατερίνα Καλογεράκη, Νικόλαο Καρούζο, Βαγγέλη Κατριτζιδάκη, Γιάννη Κλουβιδάκη, Βασίλη Κοζωνάκη, Βασίλη Κοτρώτσο, Γιάννη Κουκουράκη, Μιχάλη Κουλιέρη, Βαγγέλη Λυμπουρίδη, Όλγα Μαλαμούδη, Λευτέρη Μαναρόλη, Φάνη Μανουσάκη, Ελεάννα Μασσαλά, Βαγγέλη Μαυρικάκη, Μαρία Μιχελογιάννη, Δημήτρη Μπαρούνη, Γιώργο Μπομπολάκη, Ανδρέα Μπροκαλάκη, Λευθέρη Πλακίδα, Αριστείδη Ρουπίνα, Χρήστο Τσουμπλέκα, Μαρία Φιλιππακοπούλου, Konstantin Fischer, Βασίλη Χαριτάκης & Ζωή Χατζηγιαννάκη της Ομαδικής Έκθεσης Φωτογραφίας:

«Δημόσιος Χώρος»

Φωτογραφικά σχόλια για τον Ανοιχτό Αστικό Δημόσιο Χώρο.

«Ο Δημόσιος Χώρος μιας πόλης αποτελεί το σημαντικότερο συστατικό της στοιχείο, την κατεξοχήν εικόνα της στα μάτια πολιτών και επισκεπτών, είναι ο τόπος που προσλαμβάνεται και ερμηνεύεται από τον καθένα διαφορετικά, ανάλογα με τα προσωπικά του βιώματα και την αντίληψη που διαθέτει για την πόλη και τη ζωή του μέσα σε αυτή.

Η περιήγηση ενός επισκέπτη στο Δημόσιο Χώρο, στα πάρκα και τις πλατείες μιας πόλης αρκεί για να τον κατευθύνει στην αντίληψη της βασικής της δομής αλλά κυρίως στην πρόσληψη και κατανόηση της ατμόσφαιράς της. Παρά τις όποιες αλλαγές έχει υποστεί, ο Δημόσιος Χώρος μιας πόλης εξακολουθεί να αποτυπώνει και να διατηρεί τη συλλογική συνείδηση και μνήμη.

Ο Δημόσιος Χώρος αρχικά περιέγραφε τον φυσικό χώρο, τον δρόμο, την πλατεία, το ναό, την αγορά, το εμπόριο, τη συναλλαγή. Από τον 17 αιώνα γίνεται συμβολικός με το διαχωρισμό του ιερού από το κοσμικό.

Η λέξη "δημόσιο" εμφανίζεται τον 18 αιώνα από το λατινικό publicus, αυτό που αφορά όλους. Το να "κοινοποιείς" υπονοεί μια επέκταση της έννοιας του προγενέστερου "κοινού χώρου" και την θεσμοθέτηση της αξίας αυτού που είναι προσιτό σε όλους. Η οικειοποίηση του Δημόσιου Χώρου της πόλης από τους πολίτες της αποτελεί το πρωταρχικό ζητούμενο για την εξασφάλιση ενός συνεκτικού τρόπου κατοίκησης μέσα στο διαρκώς μεταβαλλόμενο αστικό τοπίο.

Ο Δημόσιος Χώρος είναι προσβάσιμος σε όλους, είναι ο χώρος στον οποίο οι πολίτες συνευρίσκονται για να πάρουν μια δημόσια απόφαση. Η ύπαρξη μιας σειράς εννοιών όπως η δημοκρατία, ο διαχωρισμός, η περιθωριοποίηση, η ιδιωτικοποίηση, η ενεργή πολιτική δράση αλλά και η πολιτική μνήμη οριοθετούνται από την παρουσία του Δημόσιου Χώρου. Ο μετασχηματισμός του Δημόσιου Χώρου είναι αποτέλεσμα της βιωματικής σχέσης του με τις κοινωνικές ομάδες που φιλοξενεί.

Ο Δημόσιος Χώρος πρόκειται για ένα συμβολικό χώρο, που για να σχηματιστεί χρειάζεται χρόνος, κοινές αξίες και μια αμοιβαία αναγνώριση νομιμότητας. Δεν διακηρύσσεται η ύπαρξή του Δημόσιου Χώρου αλλά γίνεται αντιληπτή. Προέρχεται από το μέγεθος της συνολικής βούλησης.

Στη σύγχρονη προβληματική ενός βιώσιμου αστικού τρόπου ζωής, ο Δημόσιος Χώρος αποτελεί το κατεξοχήν πεδίο όπου μπορούν να αναζητηθούν οι νέες ισορροπίες ανάμεσα στις πολλές και συχνά συγκρουόμενες ανάγκες περιβαλλοντικής δράσης. Προσπάθειες προσέγγισης και μετασχηματισμού του Δημόσιου Χώρου μέσω διαφόρων τύπων εικαστικών δρώμενων και εγκαταστάσεων ανανεώνουν την δυναμική του αστικού τοπίου.

Ο Δημόσιος Αστικός Χώρος είναι τόπος σύγχρονης επικοινωνίας και δικτύωσης. Προϋποθέτει την ύπαρξη ατόμων αυτόνομων, ικανών ιδίας γνώμης, χωρίς μανίες εξουσίας, αλλά φορείς ιδεών και επιχειρημάτων. Είναι η πραγμάτωση του κινήματος χειραφέτησης και θέσπισης των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών.

Μας ενδιαφέρει ο Δημόσιος Χώρος ως χώρος επαφής και επικοινωνίας των ανθρώπων. Μας ενδιαφέρει όπως αυτός μετασχηματίζεται μέσα στον χρόνο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε πώς λειτουργεί σήμερα οφείλουμε να αντιληφθούμε με ποιό τρόπο δομούσε τις ανθρώπινες σχέσεις στην αρχαιότητα και ποιοί λόγοι επέβαλαν την μεταβολή του. Αρχέτυπο του δημόσιου χώρου χαρακτηρίζεται η Αρχαία Αγορά. Εκεί όπου ο πολίτης συμμετείχε στη δημόσια δράση μέσα από την ομιλία και την πράξη του.

Αν ο Δημόσιος Χώρος είναι το πεδίο γένεσης του πολίτη, ο τομέας του δημόσιου βήματος και του πολιτικού χώρου είναι συνώνυμος με την Αρχιτεκτονική (Daniel Libeskind). Η Αρχιτεκτονική καλείται να σχηματίσει χώρους ανθρώπινης κλίμακας όπου θα αναπτύσσουν δράση οι πολίτες με συμμετοχική συνείδηση, όπου ο ιδιωτικός χώρος μπορεί να συνυπάρξει με τον άλλο «ιδιωτικό χώρο» που τον περιβάλλει δημιουργώντας διαφορετικά επίπεδα και κατευθύνσεις διάδρασης είτε με το περιβάλλον είτε με τους άλλους γειτονικούς «ιδιωτικούς χώρους» σε ισότιμη βάση, χωρίς οποιεσδήποτε είδους διακρίσεις.

Η Αρχιτεκτονική καλείται να προτείνει χώρους όπου να μπορεί να σχηματίζεται ή να υφίσταται η συλλογική μνήμη, η συλλογική συνείδηση, το συλλογικό φαντασιακό...

Υπ' αυτήν την έννοια, οι Δημόσιοι Χώροι έχουν δημιουργηθεί για να τους οικειοποιούμαστε. Είναι εκεί όπου ο πολίτης μπορεί να αντιληφθεί την ατομικότητα του ως μέρος ενός ευρύτερου συνόλου. Οι Δημόσιοι Χώροι συμπίπτουν με τη ζωή του καθενός μας και συγχρόνως με την ζωή του συνόλου.

«Αν ο μόνος αμιγώς Ιδιωτικός μας Χώρος είναι το κορμί μας, τότε ο Δημόσιος Χώρος είναι πολλοί Ιδιωτικοί Χώροι μαζί».

Επιμέλεια: «Ελαιουργείον - Εργοστάσιο Τέχνης»

Διάρκεια: 3.6.2011-12.6.2011, Ανοικτά: Κάθε μέρα 11.00-14.00 & 19.00-22.00